بشخصه می‌بینم، خیلی‌ها بعضی از کلمه‌های تنوین‌دار را با “نون” می‌نویسند.
این حرکتی غیرحرفه‌ای و اشتباهی است که به‌کار می‌برند. تنوین کلا یک املا دارد. وقتی “مثلاً” را “مثلن” می‌نویسیم، املای واژه تغییر می‌کند.
املا یعنی آن واژه فقط یک صورت نوشتاری درست داشته باشد و اینجا درست دربرابر نادرست قرار می‌گیرد.
این قواعد را در فرهنگ‌های معتبر باید ببینیم نه براساس ذوق و سلیقه شخصی خودمان و دیگران.
ما حق نداریم در املای درستِ واژه‌ها دخل‌وتصرف کنیم و آن‌ها را نادرست کنیم. اینجا غلط املایی پیش می‌آید. شاید نظر بعضی‌ها این باشد که می‌خواهم فارسی‌اش کنم.
وقتی تنوین “اصلاً” را با “ن” بنویسی، فارسی نمی‌شود؛ چون اصل و پایه‌اش عربی است. رواج املای غلط باعث می‌شود که روال آیندگان با گذشتگان قطع شود و این اتفاق نباید برای تاریخ بیفتد.
و باز هم نکته دیگری وجود دارد و آن این است که مگر فقط تنوین عربی است!
پس بیایید در کلمه اصولاً را با “ص” ننویس و با “س” بنویس. نمی‌تونی این کار رو انجام دهی؛ چون املای واژه را از بین می‌بری.
پس ما در قیدهای تنوین‌دار:
۱. یا قیدها رو به کار نمی‌بریم و معادل مناسبش را به‌کار می‌بریم.
۲. اگر بخواهیم به کار ببریم، باید کامل و درست بنویسیم. به عنوان مثال در این دو کلمه: مثلاً و معمولاً با دو فتحه در بالا. بعضی‌ها علامت دو تا فتحه را نمی‌گذارند که این اشتباه است.
