حالا که انگشتانم صفحه کلیدهای سیاهِ حروف را لمس می‌کند . صدای تیک‌تیک‌شان را در گشوم می‌شنوم که آنها بر مغزم سرک می‌کشند، گویی دستی می‌خواهد این کلمات را

گاهی اوقات پیش می‌آید که حال و حوصله و انرژی برای انجامِ کاری را ندارم. برخی اوقات هدفم رو دور از ذهنم تصور می‌کنم و یا شاید آن را

گویا روزها می‌دوند و برای وصال به صبح چشم انتظار هستند. اما همینکه سپیده‌ی طلاییِ آفتابِ صبح روشن می‌شود، تاریکی خوابش می‎برد. گویی انگار که نه انگار در وصالِ