سیه چشمانِ گشاده‌ی عریان نگاهِ جاریِ فرورفته‌ی رود در

آبستنِ عشقی سرشار جُنبِشی جاودانه در گُستره‌ی ابرها غبار

نیمه‌ی جانم جانِ جهانم، نامَت گُلواژه‌ای چون سپیدایِ مهتاب

دلنوازِ نگاهت شدم تا اشکِ سُرخِ لبخندت بر مُژگانم

شکوفه فرش می‌شود، سبز در فروردینِ سیزدهِ چشمانت با

سه نقطه میگذارم در میان انحنای دوست داشتن هایم

در کنارم بنشین و غزلی تازه بنوش در میان

در این تسلسل دیوانه وار پروانه وار می چرخم

زاویه های تنگ و نقطه های کور در فراسوی