گویا روزها می‌دوند و برای وصال به صبح چشم انتظار هستند.

اما همینکه سپیده‌ی طلاییِ آفتابِ صبح روشن می‌شود، تاریکی خوابش می‎برد.

گویی انگار که نه انگار در وصالِ صبح چشم‌هایش را بر هم ننهاده است.

شاید خواب بر رویِ پلک‌هایش سنگینی می‌کند.

احتمالا زرینه‌های خورشید چشمانش را می‌زند و چشمانِ تارش را می‌آزارد.

شیدهایِ سپیدِ آفتاب

شیدهایِ سپید، گاهی از لابلایِ پرده‌هایی که پنجره‌اش باز و گشاد است، بر رویِ پلک‌ها سرک می‌کشد.

شاید بر رویِ پلکِ زنی بنشیند که  در جوششِ آبی بر روی اجاق در آشپزخانه‌اش ایستاده است و

مدام چشمانش بر رویِ ساعتِ دیواری قفل می‌شود وعقربه‌های ساعت را دنبال می‌کند.

ممکن است بر رویِ پلکِ مردی بنشیند در سحرخیزی در کوچه و خیابانی قدم‌های تندی برمی‌دارد و در فکرِ رزق شال و کلاه کرده است.

احتمال دارد بر رویِ چشمانِ پیرزنی بنشیند که ساعتهاست چشمانش به به پنجره است تا آفتاب طلوع کند ، او به زمینِ سبزش پا نهدد و به حیواناتِ مزرعه‌اش طعام دهد.

شاید هم بر روی پلکِ نوزادی پا نهد که چشمانش را گشاد کرذده است تا حوصله‌اش در آغوشِ مادرش آرام گیرد.

و شاید پلکِ دانش آموخته‌ای باشد که ساعتهاست بیدار است و خواب از چشمانش دور شده.

ممکن است قدم‌هایش را بر رویِ پلکی بگذارد که او قلم در دستش گرفته تا آغازِ روزش را در قلمِ پرسشگرِ توانایِ دانایی سبز کند.

و همه‌ی اینها نشانی از بیداری و شروعِ روزی بی‌اطلاع دارد.

چگونه صبحِ خود را پرانرژی و پرانگیزه آغاز کنم؟