هر شخصی در زندگی فردی خود مشکلاتی دارد که برای حل مسائل به مهارت نیاز دارد تا آن را برطرف کند.

دنیایی که ما در آن زندگی می‌کنیم سراسر مسأله است. در واقع مشکلات بخش جدایی ناپذیر زندگی‌مان هستند.

زندگی روز به روز سپری می‌شود و پرداختن به درونیات نیز باعث رشد می‌شود.

توانایی حل مسائل

زمانی که با مشکلی مواجه می‌شویم طبیعی است که استرس را تجربه کنیم. ولی افرادی که مهارت کافی برای حل مساله را دارند و می‌دانند که  چگونه آنها را حل کنند دارای اعتماد به نفس بیشتری هستند. این افراد اضطراب کمتری را تجربه می‌کنند و استرس خود را نیز کنترل می‌کنند، مشکلات را به عنوان یک فرصت تلقی می‌‌کنند و توانایی‎های‌شان را شکوفا می‌کنند.

ما به‌وسیله‌ی نوشتن می‌توانیم مشکل خود را حل کنیم و شاید به چیزهایی برسیم که به دیگران نیز کمک کند.

ما زمانی که از رنج و یا مشکل‌مان می‌نویسیم، در فرآیند نوشتن است که آن رنج را می‌شکافیم و به بسیاری از ابعادش که برای‌مان پنهان است پی می‌بریم.

در این فرآیند با خود و ضعف‌های‌مان روبرو می‌شویم . از طریق نوشتن، می‌توانیم راه حلی برای رنج یا مسأله‌ی‌مان پیدا کنیم و رنجی که در وجودمان است را کمرنگ‌تر کنیم.

تفکر  با نوشتن

رضا بابایی کاملا درست می‌گوید که ما با نوشتن فکر میکنیم.

زمانی‌که ما قلم را در دست‌مان می‌گیریم و از رنج‌مان می‌نویسیم، تفکری جدی را تجربه می‌کنیم.

نوشتن یعنی عزم داشتن برای تفکر کردن.

نوشتن از دغدغه‌ها باعث تخلیه استرس می‌شود. گاهی اوقات شاید برای‌مان پیش بیاید زمانی که تفکر کردن را در فرآیند نوشتن تجربه می‌کنیم، کلافه شویم که این موضوع طبیعی است. زیرا ذهن‌مان قصد دارد را‌ه‌هایی را برای حل مساله‎ای که ذهن‌مان را درگیر کرده است، بیابد و با نوشتن قلم ذهن گرم می‌شود. نوشتن با ما حرف میزند و با آن فکرهای بزرگ می‌کنیم.

استفاده از پرسش  در حل مسائل

موتور نوشتن با سؤال روشن می‌شود. ما با سؤال پرسیدن از خود، هوشیارتر می‌شویم.

یکی از راه‌های درست فکر کردن، استفاده از نیروی پرقدرت پرسش است.

پرسش کوتاه‌ترین و بهترین مسیر برای رسیدن به یک تفکر درست است.

اگر درست فکر کنیم تصمیمات درستی نیز خواهیم گرفت و به فراخور این تصمیمات درست، مسیر بهتری را برای خود خواهیم ساخت.در فرآیندِ نوشتن به واقعیت وجودی خودمان پی می‌بریم و به طور عمیق به جایگاه خود در زندگی واقف می‌شویم.

از طریقِ نوشتنِ پرسش، مغز می‌تواند رویدادها را تفسیر و ارزیابی کند.

با نیروی پرسش است که نیروی تفکر خلق می‌شود. یکی از وجه تمایز افراد در نحوه سؤال کردن از خودشان است.

آنتونی رابینز می‌گوید:تفکر چیزی به جز فرآیند پرسش و پاسخ نیست و بیشترین کاری که به طور روزانه انجام می‌دهیم، پرسش و پاسخ است. اگر می‌خواهیم در زندگی ما تغییری ایجاد شود باید نوع سوالات عادتی خود را تغییر دهیم. این نیروی پرسش است که جهت افکار ما را تغییر و فکر و احساس ما را شکل می‌دهد.

برای دریافت پاسخ درست باید سؤالات درست از مغز بپرسیم.

برای تمرین در نوشتن سؤالاتِ درست، در طولِ روز سؤالاتی را که از خود می‌پرسیم را یادداشت کنیم. کمی در مورد سؤالای که یادداشت کردیم، فکر کنیم:

آیا این سؤالات باعث تقویتِ روحِ ما می‌شود؟

آیا این سؤالات توجه ما را به سوی راه حل سوق می‌دهد و یا اینکه به دنبال عواملی می‌گردند تا باعث و بانی این مشکل را بیابند.

اگر سؤالات ما منفی بود چه سؤالات دیگری می‌توانیم جایگزین کنیم؟

سعی کنید در هنگام بروز هر رویدادی سؤالات مثبت از خود کنید تا مهارت لازم را کسب کنید و آن را به عادت خوب تبدیل کنید.

دفترِ فکر: ابزاری برای حل مسائل

من پیشنهاد میکنم که برای حل دغدغه‌هایی که ذهن‌تان را درگیر می‌کند، از یک دفتر استفاده کنید و در مرحله‌ی اول دغدغه‌های‌تان را بنویسید. البته باید بگویم این دفتر کاملا شخصی است و نباید کسی به آن دسترسی داشته باشد و شما باید تمام افکارتان را بدون سانسور در آن بنویسید.

باید هر آنچه که در ذهن دارید را بنویسید و سعی نکنید که موضوعات را به خاطر عدم اهمیت‌شان فیلتر کنید. تمام افکار را بنویسید.

در مرحله‌ی بعد سعی کنید افکارتان را دسته بندی کنید.

سپس تک به تک سراغ موضوعات مختلف بروید و ببینید چه کاری برای هرکدام می‌توانید انجام دهید. در این امر وقتی به یک موضوع فکر می‌کنید حاشیه‌های مربوط به آن را بنویسید.

فکر کردن به برخی از موضوعات ممکن است در همان ابتدا به نتیجه نرسد. ممکن است برای تصمیم گیری بهتر نیاز داشته باشید که اطلاعات بیشتری جمع کنید.

شاید روزها درگیر یک تصمیم شوید، اما  مکتوب کردنِ آنها موجب می‌شود که ذهنِ آرام‌تری داشته باشید و در فکر کردن به موضوعاتی که نیاز به صرف وقت بیشتری دارد، عملکرد بهتری داشته باشید.

سخنِ آخر:

نوشتن راهی است که از طریقِ آن میتوانیم  راه حلی برای بسیاری از مسائل‌مان پیدا کنیم.

تا زمانی‌که دغدغه‌ای نوشته نشود، قسمتی از تمرکزِ حواس، معطوفِ آن می‌ماند تا حل شود.

می‌توانید دفتری را به افکار و دغدغه‌های‌تان اختصاص دهید و هر آنچه که ذهن‌تان است را بی کم و کاست بدون سانسور بنویسید.

سپس موضوعاتش را دسته بندی کنید و به این موضوع بیاندیشید که برای هرکدام از آنها چه اقداماتی می‌توانید انجام دهید. گاهی نیز نیاز دارید برای تصمیم‌گیریِ بهتر اطلاعات بیشتری جمع کنید.